Wprawdzie zalecane dla określenia wytrzymałości betonu na ściskanie jest stosowanie rdzeni średnicy 100 [mm], jednakże w pewnych okolicznościach dopuszcza się w tym celu wycięcie tak zwanych mikrordzeni. Praktykuje się to między innymi, gdy występuje ryzyko uszkodzenia konstrukcji związane z zagęszczeniem zbrojenia. W takich sytuacjach niekiedy pobiera się rdzenie o średnicach 25 [mm], lub 50 [mm] według PN-EN 12504-1:2001.
Średnica pobranego rdzenia wpływa na mierzoną wytrzymałość, a także zmienność wytrzymałości. Wytrzymałość próbek walcowych o średnicy wynoszącej 100 [mm] i stosunku średnicy do wysokości (l/d = 1) odpowiada wytrzymałości na próbkach sześciennych o boku 150 [mm]. W przypadku średnicy pobranych rdzeni mniejszej niż 100 [mm] i l/d = 1, zmienność wytrzymałości zwyczajowo rośnie.
Biorąc pod uwagę powyższe w przypadku odwiertów o średnicy 50 [mm] wskazane byłoby przeprowadzenie badania na nawet trzy razy większej liczbie próbek, niż dla badania odwiertów średnicy 100 [mm]. Gdy średnice wynoszą od 100 do 50 [mm], liczbę próbek określa się za pomocą interpolacji liniowej. Zmienność mierzonej wytrzymałości wzrasta, gdy maleje stosunek średnicy odwiertu do największego wymiaru ziaren kruszywa.
Przy tak małych rdzeniach wymaganie minimalnego stosunku średnicy rdzenia do wielkości ziaren kruszywa może nie być spełnione – ciężko wyobrazić sobie sytuację kiedy spełniony jest ten warunek w przypadku rdzeni o średnicy 25 [mm] - a operacja wiercenia może naruszyć przyczepność miedzy ziarnami a stwardniałym zaczynem cementowym. W załączniku informacyjnym normy PN-EN 12504-1:2001 podano następujące współczynniki przeliczeniowe, uwzględniające wymiar kruszywa i średnicę próbki:
kruszywo o ziarnach do 20 [mm]
fc.cyl 100 = 1,07 fc.cyl50,
fc.cyl50 = 1,20 fc,cyl25
kruszywo o ziarnach do 40 [mm]
fc.cyl100 = 1.17 fc.cyl50
fc.cyl 50 = 1,19 fc,cyl25
W sytuacji gdy dysponujemy mniejszą liczbą wyników ściskania (n od 3 do 14). Wartość wytrzymałości charakterystycznej betonu na ściskanie w konstrukcji, określona dla danego miejsca pomiarowego, jest mniejszą z dwóch poniższych wartości:
fck.is = fm(n),is – k
lub
fck,is = fis, lowest + 4
Zmienna k zależy od liczby wyników badań n i wynosi:
k = 5 przy 10 < n < 14,
k = 6 przy 7 < n < 9,
k = 7 przy 3 < n < 6.
Najczęściej dążymy do wykonania jak najmniejszej ilości odwiertów w związku z czym niepewność, wynikającą z małej liczby wyników badań przy jednoczesnym dążeniu do zapewniania tego samego poziomu ufności wg. oceny prowadzonej według przypadku B normy prowadzi do określania wytrzymałości charakterystycznych betonu mniejszych niż wartości uzyskiwane przy większej liczbie wyników badań. W przypadku wątpliwości należy wyciąć większą liczbę rdzeni lub zastosować kombinację metod nieniszczących.
Dlatego też w większości przypadków zalecamy obok wykonania kilku odwiertów małośrednicowych wykonanie zarówno badań młotkiem Schmidta jak i betonoskopem ultradźwiękowym. Takie kompleksowe podejście pozwala możliwie miarodajnie określić wytrzymałość betonu nie wykonując dużej ilości odwiertów rdzeniowych.